ifrat

is. <ər.> Bir şeyin son həddi, bir şeyi son həddə çatdırma, mübaliğəyə varma, həddi keçmə. İfrat dərəcə (son hədd). İfrat tədbirlər. – Hər işin ifratı vəziyyəti dəyişə bilər. M. S. O.. // sif. Qəti, barışmaz. Nə qədər ki əmisi onu təhsildən ayırmayır, cəbrən evləndirmirdi, Fərhadda belə ifrat fikirlər yox idi. Ə. H.. // sif. Çox, həddən ziyadə, son dərəcə. İfrat qüvvətli. İfrat tamahkar. İfrat etmək (eləmək) – hüdudu keçmək, həddi keçmək, mübaliğə etmək. İfrata varmaq – bax ifrat etmək. Əlyarov əmisi oğlunun ifrata vardığını görüb, bu söhbəti başqa adamla- rın eşitdiyindən qorxmuş kimi, ürkək nəzərlərlə ətrafına baxındı. M. Hüs..